Bir Söz

Öyle uzun uzadıya cümleler kurmak istemem. Aşılması güç yollar, sarp tepeler… Hiçbiri benim olsun istemem. Bir söz söyle bana, martının kanadından çıkan rüzgâr kadar yalasın suratımı. Kavanozdan çıkması için, akrebin kendini zehirlemesini bekleyecek zamanımız yok artık, bir söz söyle üstüne bastığım sonbahar yaprağı gibi titretsin kalbimi, bedenimi.

Çocukken okuduğun kitapları karıştır, yeni sayısını heyecanla beklediğimiz dergileri ara, önce aceleyle hızlı hızlı sonra çaresizlikle yavaş yavaş çevir sayfaları söz bulmak için. Tüm anıları tara zihninde baharda açan ilk çiçeğin kokusunu anımsatsın bize, çimenlere düşmesiyle burnumuza gelen ilk yağmur kokusunu… Öyle bir söz seç ki kemiklerimize kadar üşüyelim ağustos ayında ya da içimizi ısıtsın aralıkta.

Bir söz söyle ki kapı aralansın mahpusta, çayın suyu kaynasın yine ocakta. Aynı hayaller kurulamaz belki ama uçmak güzel olurdu yine de semalarda.

Bir söz söyle Abasıyanık’ın Hişt Hişt’i kadar meraklandırsın, geceyi resme işlerken üstelik şekil bilimine inat “Yıldız çizmek için tuvale beyaz noktalar koymak yeterli değildir” diyen Van Gogh gibi ürpertsin beni.

“Derler ki yıldızdır o kayanlar

Bence

Gözyüzü taş atıyordur

Sevgilisinin penceresine”

Öyle bir söz söyle ki dizelerdeki yıldız gibi taş etkisi olsun üzerimde.