DAĞINIK MASA

Derli toplu olmayı seven ama ortalıkta olmaması gerekeni kaldırmayı bilmeyen bir toplumuz. Gönülden kaldıramadığımız hiçbir şeyi masamızın üstünden de kaldıramıyoruz, mesela ne bir fotoğrafı ne hatırası yaralayan kalemi ne içtiğimiz bir bardak soğuk suyu ne de kaldığımız sayfayı ayırdığımız o bileti…

Kaldıracağım dediğimiz fotoğrafları yoğunuz diyerek erteliyoruz ne yoğunluk ama kitaptan kaldığımız yeri açıyoruz ne kitabı okuyoruz ne başka bir şey, vaktimizi elimizde ki kalemle oynarken bir bilete bakarak harcıyoruz sonra gözümüz çerçeveye değince bir yudum suyla ıslatıyoruz düğüm düğüm olan boğazımızı. “Gözden ırak olan gönülden de ırak olur” derler ya aklımıza gelince bir kez daha vazgeçiyoruz fotoğrafı kaldırmaktan, kitabı da okumadık zaten hala aynı yerdeyiz koyuyoruz yine bileti yerine ve en son kalemi kalemliğimize.

Belki eskiden çok sevdiğimiz bir arkadaşımız, belki sevgilimiz belki de ailemiz var çerçevenin içinde. Kim olursa olsun boğazdaki düğümümüzün sebebi olduğu kesin. Affetmeye ne çok meyilimiz vardı oysa ki, kötü hatıraları silecek bir silgimizde vardı ama silginin bir mısra şiirde, bir temiz havada, bir güzel müzikte yahut üç beş tane çiçekte; üstelik tazesi kurusu fark etmeden saklı olduğunu bilen azdı. Bunların hepsi adamın masasında saklı.

“Adam yaşama sevinci içinde

Masaya anahtarlarını koydu

Bakır kaseye çiçekleri koydu

Sütünü yumurtasını koydu

Pencereden gelen ışığı koydu

Bisiklet sesini çıkrık sesini

Ekmeğin havanın yumuşaklığını koydu

Adam masaya

Aklında olup bitenleri koydu

Ne yapmak istiyordu hayatta

İşte onu koydu

Kimi seviyordu kimi sevmiyordu

Adam masaya onları da koydu

Üç kere üç dokuz ederdi

Adam koydu masaya dokuzu

Pencere yanındaydı gökyüzü yanında

Uzandı masaya sonsuzu koydu

Bir bira içmek istiyordu kaç gündür

Masaya biranın dökülüşünü koydu

Uykusunu koydu uyanıklığını koydu

Tokluğunu açlığını koydu.

Masa da masaymış ha

Bana mısın demedi bu kadar yüke

Bir iki sallandı durdu

Adam ha babam koyuyordu.”

Siyah Çekirdekli Güneş