EDİZ BAHTİYAROĞLU ANISINA

En küçük çocuğuydu evin.

İlkokula başladığında aklına koymuştu futbolcu olmayı. Sokaklarda top oynadığı için komşularından şikayetler geliyordu hep annesine babasına.
Kardeşleri kitap okuyup ders çalışırken o mahallenin gençleri ile futbol takımı kurup maçlar yapıyordu.
Seçmelere gitmek için annesinin gönlünü aldığında henüz 10 yaşındaydı. Yüzlerce çocuğun içinde onu seçtiklerinde annesine bir söz vermişti “Seni saraylarda yaşatacağım anne.” demişti.
İlk kramponunu babasından gizli annesiyle birlikte ‘taksitle’ almışlardı.
5 sene boyunca 10 km yolu yürüyerek antrenmanlara gitti kar, kış dinlemeden.
Lisedeki tarih öğretmeninin annesine “Hanımefendi bunun kafası boş, bundan adam olmaz.” dediği senenin sonunda ilk profesyonel sözleşmesini imzaladı ve aldığı 100 liranın 90 lirasını annesine verdi.
Ankara’ya transfer olduğunda 16 yaşındaydı. Her gece aile özlemi ile yorganın altında ağlayarak uyudu uzun bir süre. Annesi “Yapamazsan gel oğlum.” dediğinde “Olmaz anne sizi rahat ettireceğim, para kazanacağım.” demişti. Bunu başardı kazandığı bütün parayı ailesine gönderdi. Ta ki 26 yaşında hayata gözlerini yumana kadar.
Babası onun için şunları söylüyordu “Biz onu transferin son gününde cennete transfer ettik. Umarım oralarda taksitle krampon satıyorlardır…”

GİTTİĞİN YERDE BAHTİYAR OL EDİZ… İYİ Kİ DOĞDUN İYİ Kİ VARDIN…

Talip Arablıoğlu