FERYÂD

Ey kendini, kendinden başkası yokmuşçasına seven bahtsız yolcu!
Ey dünyalar yıkılsa, kendi ayaktaysa sevinecek bedbaht!
Sen sadece sensin!
Oysa ben yalnız ben değilim.
Ben dediğin aslında “biziz”
Her şeyde bütün ve biriz.
Sen yıkılmaya mahkumsun.
Yok olmaya mahkumsun.
Sen, kendi özgürlüğünde hapsolmuşsun!
En acısı da bunu hiç şerden saymamışsın.
Ben saydım.
1 2 3 perde kapanır…
Gözler kapağının arkasında usul usul hareket eder..
Bir alfabesi vardır uyuyan gözlerin,
Bir hikayesi vardır susan dillerin,
Ve sustukça son bulmaz keder.
Sustukça başkalarının hüznü de susana yüklenir.
Çünkü her şey konuşmakla başladı.
Masum olmayan başlangıçların sonu nasıl biterdi ki başka?
Bugün ağlamak serbesttir bize.
Ama yarın karşısında kocaman bir direniş görecek bedbaht!
Yılmaz azminle ve sarsılmaz sakinliğinle,
Alt edeceksin kavgaların alt edemediği kadar-bir güçle!
Ama, ama bu hikayenin kahramanı o olacak..
Evet o bedbahtı kahraman bilecekler.
Sen toprak olup yağmurla konuşacaksın,
Yağmur sana bedbahtı övecek.
Kaya olup derelere omuz vereceksin.
Dereler bedbahta tebessüm eyleyecek.
Sel olup çağladığında herkes senin bu kabaran öfkene anlamsız diyecek.
Geçmişi bilen bir sen bir bedbaht..
Bedbaht en yakın dosttan daha yakın bir bilici, bir dost olmuş olacak.
Onun dostluğunun olduğu dünyada
Tek doğru “yalan” olacak.
Külleri savurduğun şehirdeki masum çocuk gözüne kaçan kül ile görme yetisini kaybetti.
Saçlarında bir gül tanesi bitti.
Ama en biten sen oldun.
O sonsuz gökyüzünde bir nem parçası olsan,
O bucaksız denizde bir mercan olsan,
O uçsuz çölde bir kaktüs dikeni olsan,
Ama düşünmeden bilmeden duymadan yaşasan ,
Öldüğünde varsın olmasın ağlayanın!
Varsın bir gün de sensiz batsın!
Ve yok oluşun başlangıcında henüz yok olmamışlara selam olsun!

Burcu ALKAN