RÜZGAR

RÜZGAR

Bazen yaşamak rüzgara karşı yürümeye benziyor. İnsan ne kadar sıkı giyinirse giyinsin rüzgar sinsice sızıp bizi titretmeyi başarıyor ama hayat bu ya yürümeye devam ediyor insan. Çok inatlaşırsak burnumuzu sızlatıyor, baktı ki durmuyoruz kimimizi yola deviriyor. Çok durursak rüzgarda, içimize işliyor. Tıkıyor bazen insanı boğuyor. Hani bir bardak su içsek iyi gelecek ama içtiğimiz su da içimize işliyor. Ne bize iyi geliyor ne iyi olmamıza izin veriyor. Bazen fırtınaya çeviriyor, fırtınaya da çekiyor bizi.

Bazen serin serin esip ferahlatıyor içimizi. Yanmış kalplere iyi gelmiyor tamam ama yanık tenlere iyi gelir kısmen. Karşı ki dağda dalları titretir bazen, gönüller tomurcuk gül ister. Bazen öyle sakin eser ki, sanki yürürken Gül Pembe çalınıyor arkamızdan öyle durgun öyle hüzünlü… Hayata benziyor işte, gemilerin mesela kimini alıp götürüyor kimini denize batırıyor, söğüdü söker atar da çınara bir şey yapamaz, perdeyse estiği aralar kapıysa çarpar, kuşsa karşısında kanat açan uçar da tavuksa yere çarpar. Yönünün önemi yoktur çoğu zaman, önemli olan senin ne olduğundur, rüzgar aynı rüzgardır yoksa tavuğa, kuşa, kağıda işte tam da bu bağlamda benzer yaşamaya. Yaşamak herkese aynıdır yani nefes almak gibi kimi hüzünlü yaşar kimi düşe kalka bir de inatlaşa inatlaşa. Yaşamak bazen fırtına gibi sert ve bazen yaz günü gibi sakin değil midir neticede?

Yaşamak böyledir işte ya çınar gibi dikçe ya da yıkılmış söğütçe. Rüzgar senin rüzgarın dur karşında durabilirsen yiğitçe, duramadığın yerde “Rab Sabır!” de. Umutsuzluğa kapıldığında hisset rüzgarı ensende çünkü umutsuzluk durumu yaşamanın bir parçasıdır neticede.

Siyah Çekirdekli Güneş